چت روم

پيله بستن در دل تو

                 كار پروانه شدن بود

                               گرد شعله قد كشيدن

                                                رقص ناب مرد و زن بود

توچه خوشرنگ و عزيزي

                    مثل يك نت لب گيتار

                                    مثل فكر شعر تازه

                                               حس يك گل پشت ديوار

تمام فکرش پیش یار بود.چند روز قبل،یارش تصادف بدی کرده بود.خوشحال بود که آسیبی به یار نرسیده بود اما ناراحت بود که ماشین یار داغون شده بود.یارش عصبانی و پکر بود.و او نمی توانست کاری برایش انجام دهد.برای آخرین امتحانش درس می خواند ولی همه فکرش پیش یار بود.چیزی از درس متوجه نمی شد.می دانست که یار حال خوشی ندارد.تنها کاری که می کرد پناه بردن به گوشه اتاقش بود.یار حوصله هیچ چیز نداشت.حتی اورا.....

خدای من،خدای خوب و مهربان

من،قلب کوچکم را در میان شکوفه های بهاری گذاشته ام تا از کبوتران ترانه محبت بیاموزد.

خدای من

من و قلب کوچکم را دوست داریم تا در آسمان صاف و آبی پرواز کنیم و دعا کنیم که ما،همه کودکان دست در دست هم نهیم وقلک های گوچک خودمان را برای درمان بیماران هدیه کنیم و از همه بزرگ ترهای سبز سرزمین سبزمان بخواهیم تا مارا یاری کنند تا همه از بهاری سبز و شیرین لذت ببریم.

(اینو یادتونه؟تبلیغ جمع آوری کمک برای درمان بیماری های خاص بود.)

از دل مشغولی های یار خبر نداشت.می دانست که سخت درگیر پیدا کردن کار است اما نمی دانست اوغات بیکاری چه کار می کند.می دانست زیاد در اینترنت چرخ می زند،با دوستناش به تفریح می رود،شبهای جمعه خانه دوستانش جمع می شوند اما واقعا هیچ چیز از یار نمی دانست.از گذشته اش،از حالش،از افکارش برای آینده.فکر می کرد قرار است یار همیشگی محبوب باشد.اما گاهی برخورد یار افکارش را پاره می کرد.درونش پوچ می شد و مات به نقطه ای خیره می شد.همیشه با خود می گفت وقتی تکلیف آدم با خودش مشخص نباشد دستش به کار نمی رود.حق هم داشت.نمی دانست کجای زندگی یارش ایستاده.نمی دانست که جایگاهش چقدر محکم است.نمی دانست........

سلام سلام سلام امروز امتحانام تموم شد بازم مي تونم هرروز مطالب جديد بذارم و شما مهربونا واسم نذر بذارين.عالي بود.سخت بود ولي خدارو شكر خيلي خوب بود.........بوس واسه همه

سروصدای خانه اجازه نمی داد درس بخواند.هروقت که کتاب را می بست به یاد یار می افتاد.نگاهی به موبایلش انداخت.خبری نبود.یار شارژر موبایلش را نبرده بود.برای یک لحظه تمام خانه سکوت شد.چشمانش را بست و تمام لحظات آخرین دیدار را مرور کرد.یادش آمد که وقتی سرش را روی داشبورد گذاشته بود یار با لحنی مهربان گفته بود:( جان ،خوابت میاد؟)

آهنگ صدای یار هنوز در گوشش بود.لذتی که از آن جمله برده بود حد نداشت.همان یک جمله کوتاه،همان یک لحظه هم آغوشی،هما بوسه کوچک و پنهانی برایش دنیا دنیا می ارزید.همان کافی بود تا بداند یار هم اورا می خواهد.هوا تاریک بود اما دلش روشن.

وقتی به یاد آن شب افتاد زیر لب گفت:خیلی عزیزی نفس

گاهی احساس می کرد که در انتخابش اشتباه کرده.هروقت با یار صحبت می کرد و جوابی نمی شنید یا برخورد یار در مقابل حرف هایش چیزی نبود که او می خواست این حس تشدید می شد.اوایل فکر می کرد طرز حرف زدنش جالب نیست.آنقدر که سرکوفت بچه بودن را به او زده بود فکر می کرد بچگانه سخن می گوید.اما کم کم دید نه....حتی عوض کردن طرز سخنش هم تفاوتی در یار ایجاد نمی کند.یا بی تفاوتی می دید و یا جوابی غیر مرتبط.احساس می کرد دلتنگی هایش،نیاز به توجهش،دل مشغولی هایش،نگرانی هایش و..... حتی به اندازه سر سوزن هم برای یار اهمیتی ندارد.گاهی تصور می کرد یارش همچون کوهی؛بی تفاوت،سرد و خشن است واین آزارش می داد......

دلتنگ یار بود.می دانست قرار نیست به زودی اورا ببیند.تازه از سفر آمده بود و می دانست یار به سفر رفته.دلش گرفته بود.احساس می کرد همه دنیا برایش سیاه شده.شب خوبی نبود.دلش می خواست ذر خیابان راه برود بدون آنکه کسی از او سوالی بکند که به کجا می رود.دلش می خواست هیچکس نگاهش نکند.راه برود،گریه کند،بدود،.... بدون اینکه کسی بگوید برای چه این کار هارا انجام میدهی.یار با دوستانش در خوش گذرانی بود و او در گوشه اتاقش تنها نشسته بود و به آسمان سقف نگاه می کرد.دنیا دیگر دنیای او نبود.......